2 aylık kadardılar, anneleri ortadan kayboldu, belediye kısırlaştırmaya götürdü dediler. Çocuklar tahtalardan ev yaptılar bunlara, her gün yemek veriyorlardı, mıncıklıyorlardı, ben uzaktan izliyordum. Bir kere yanlarına gidip nasıl köpek sevileceğini anlattım, canlarını yakmamaları için nasıl tutacaklarını gösterdim. Derken okullar tatil oldu ve ortada tek bir çocuk kalmadı, köpecikler de görünmez oldular. Aradan 2-3 hafta geçti, bir tanesini çöpün yanında, bir deri bir kemik gördüğümde, alarm zilleri çaldı bende. Hemen mamalar hazırladım, saklandıkları yeri buldum ve her gün düzenli mama vermeye başladım. 15'er kiloluk kuru mamalar hayatımı çok kolaylaştırdı. Yemek artıkları ve ekmekle yaptığım paparalara yavru kuru maması katıp verince kısa sürede semirdiler, güzelleştiler, neşeyle zıplamaya başladılar.
İnsanlardan çok korkuyorlar, içlerinde sadece 1 tanesi sokulgan, onu okşayabiliyorum. Diğerleri ise ürkek ve uzaklar. Hele bir tanesi 3 aydır beni her gün görüyor ama ben yaklaşırken önce uzaklara kaçıyor, sonra diğerleri yemek yerken biraz yaklaşıyor, onun yemeğini diğerleri yemesin diye elimde tabakla peşinden koşuyorum, tabağı bırakıp diğerleri fark etmeden geri koşuyorumki, yiyebilsin. Hala en zayıfları o ama yine de epey beslendi.
En büyüklerine geçenlerde araba çarpmış, çok şükür kırık yok gibi. İncinmiş ayağının üzerine basamıyor ama kendi kendine iyileşecek.
Ölen ise, içlerinde en irisi, en güzeliydi. Tüyleri beyaz, bal rengi gözleri vardı. Çoban köpeğine benziyordu. Son zamanlarda, yemeğini yedikten sonra bana sitenin kapısına kadar eşlik ediyordu. Ben yürürken yanımda hoplaya zıplaya yürüyor, belki kendini sevdirir diye yavaşladığımda o da hemen yavaşlayıp mesafeyi koruyor, 'gel bir seveyim' dediğimde de gülümseyip (köpek severler köpeklerin gülümsemesini iyi bilir), kuyruğunu sallamaya devam ediyordu. Tekrar yürümeye başladığımda yine hop hop yanımda koşuyordu. Bazen de yemek verirken çok yaklaştığında, çaktırmadan elimi gövdesine sürerdim, o da fark eder ama kaçmazdı. Göz göze bakışır, sevgimizi öyle anlatırdık.
İşte bu yavrucuk, bilemediğim bir sebepten artık yaşamıyor (belki zehirlediler veya zararlı bir ot yedi, veya apartman görevlimizin iddiasına göre birisi vurdu - kendisi hayvanları çok seviyor, olayları biraz dramatize edebiliyor, ya da ben öyle olduğunu düşünmek istiyorum - ). Dün cesedine bakarken de o olduğunu anlamıştım ve darmadağın olmuştum ama olmadığı söylendiğinde inanmak işime gelmişti. Bugünse artık o olduğuna dair şüphe yok. Küçük dostum artık buralarda olmayacak.
Yoga bana hayata tarafsız bir gözle bakmayı öğretiyor (öğretti diyemem çünkü öğrendiklerimizi hep unutuyor, tekrar tekrar hatırlamak zorunda kalıyoruz). Evrende olan herşeyin tam da olması gerektiği gibi olduğu (ne eksik ne fazla, ne yanlış ne doğru) görüşünü benimsetiyor.
Ancak, şunu da biliyorum ki, bir acı yaşadığımızda ve üzüntü duyduğumuzda, bu üzüntüyü itelemek, ertelemek, yok saymak bizlere ruhsal açıdan hiç iyi gelmiyor. Yaşayamadığımız her üzüntü, ya içimizde bir yerlerde sinsice saklanarak yüzeye çıkacağı günü bekliyor, tabii biz bu arada 'içerde bir şeyler yanlış gidiyor ama ne' sorusuna cevaplar bulmaya çalışıyoruz; ya da o üzüntü, öfke olarak yüzeye taşınıyor.
Babam öldüğünde ağlamadım. Devam eden günlerde de ağlamadım. İyi yönlerini düşünmeye çalıştım, acı çekmedi dedim, birlikte doya doya çok güzel zamanlar geçirdik dedim. Dedim dedim dedim. Sonra rüyalarımda onu görmeye başladım, ölmediğini, aslında yaşadığını, çıkıp geldiğini. Sürekli aynı rüyayı gördüm aylarca. Her rüyadan ağlayarak uyandım. Sonra rüyalarda ağlamayı bırakıp gerçek hayatta ağlamaya başladım. O kadar zordu ki benim için ağlamak. Hiç ağlanmayan bir aileden geliyorum ben. Babacığım bana çocukken 'ölen kedi köpekler için sakın ağlama, Allah'ın gücüne gider' derdi. Ben de Allah küsmesin diye ağlamazdım. Hayvan sevgisiyle paramparça olacağımı gören babacığımın beni koruma çabasıydı bu aslında. Keza, herhangi bir kaybımız olduğunda da kimse ağlamazdı. Ama bu yöntem, babamı kaybettiğimde işlemedi. Babamın içimdeki derin acısı ve özlemini, onun için uzun uzun ağlayarak, kendimi suçladığım zamanlarla yüzleşerek aştım.
Bugün üzgünüm Babacığım. Senin tembihlediğin gibi yapmayacağım. Küçük dostumun kaybının üzüntüsünü engelemeden yaşayıp gözyaşı dökeceğim. Bu satırları yazarken yaptığım gibi. Gözyaşlarım dindiğinde ise, yaşanan herşeyin, doğal döngüsü içinde olması gerektiği gibi yaşandığını, hepimizin aynı bütünün parçası olduğumuzu ve özden gelip öze döndüğümüzü kendime hatırlatacağım.
Huzur içinde yat küçük dostum. Sadece 6 ay yaşayıp gitmiş öylesine bir köpekçik değildin sen, benim dünyamı aydınlatan bir ışıktın. Teşekkür ederim o anlamlı güzel bakışların için.
Not: Ben bu satırları yazarken Olgun aradı, tabii telefonda da ağladım. Uzaklarda perişan oldu ben üzüldüm diye. Ama iyi geldi birbirimizin sesini duymak. Konuştuk uzun uzun. Acı paylaştıkça azalıyor. İçine atarak değil.
Farkındalık ve sevgiyle
b.
